نيروي انساني به عنوان بزرگترين و با ارزش‌ترين دارايي و سرمايه هر سازماني محسوب مي‌شود و برخلاف ساير منابع سازماني علاوه بر اينكه با مصرف كردن مستهلك و كاهش نيافته بلكه تنها سرمايه‌اي است كه فزاينده است و هرگز با مصرف كردن مستهلك نشده بلكه با تجربه و مهارتي كه كسب مي‌نمايد موجب عملكرد بهتر و بيشتر سازمانها مي‌گردد.طبيعي است كه سازمانها نبايد بعد از مدت معيني (سن بازنشستگي) اين سرمايه هاي ماهر ومجرب فكري خود را رها كرده و فراموش كنند بلكه از تجارب ودانش مفيد آنان در جهت بهبود و بالندگي بهره مند شوند.